Χίτλερ-Στάλιν: ποιος είναι ο λιγότερο κακός;
Η μητέρα του Ιωσήφ ήταν χριστανή και βαθιά θρησκευόμενη και το 1888 κατόρθωσε να του εξασφαλίσει μία θέση στην τοπική εκκλησιαστική σχολή. Παρά τα προβλήματα υγείας του, σημείωσε καλή πρόοδο στο σχολείο και κέρδισε τελικά υποτροφία στη θεολογική σχολή της Τιφλίδας.
Ο Στάλιν και οι συμμαθητές του ήταν Γεωργιανοί και μιλούσαν μια από τις εβδομήντα καυκασιανές διαλέκτους. Στο σχολείο όμως αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τα ρωσικά.
Τα Εγκλήματα του Στάλιν , Η γενοκτονία των Ουκρανών
Γολοντομόρ
(Ν. Λυγερός)
Το μεγαλύτερης έκτασης έγκλημα σε σύγκριση με το γνωστό σε όλους ολοκαύτωμα του Α.Χίτλερ. Το άγνωστο σε πολλούς ολοκαύτωμα του Ι.Στάλιν στην Ουκρανία δεν έχει καμιά αναθεωρητική υπόσταση. Είναι απολύτως καταγεγραμμένο, προμελετημένο, φρικαλέο και βάναυσο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Παρακάτω ακολουθούν κάποια κείμενα τα οποία φωτίζουν καλύτερα το τι γινόταν πίσω από τα τείχη του σοσιαλιστικού "παραδείσου"
Η γενοκτονία των Ουκρανών και τα επιτεύγματα της ανθρωπιάς (Ν. Λυγερός)
Στην Ελλάδα, η γενοκτονία των Ουκρανών είναι σχεδόν άγνωστη. Το Γολοντομόρ (Holodomor) δεν έχει ακουστεί ακόμα ούτε ως λέξη. Ενώ ήδη 17 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ουκρανών ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι για τα ελληνικά δεδομένα είναι μία πετυχημένη γενοκτονία εφόσον η κοινωνία την έχει ξεχάσει ή την αγνοεί. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν θύματα και δήμιοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δολοφονήθηκαν αθώοι κι ότι δεν παλεύουν δίκαιοι για την αναγνώριση της γενοκτονίας του 1932-1933. Το μήνυμα της Άσβεστης Φλόγας είναι απλό: η Ουκρανία θυμάται, ο κόσμος αναγνωρίζει. Κι ο συμβολισμός της είναι απόλυτα κατανοητός. Ο σταυρωμένος Χριστός στην καρδιά της Παναγιάς εξηγεί τη γέννηση του θανάτου. Τα στάχυα σιταριού είναι μία αναφορά στον τεχνητό λιμό. Πολλοί από μας δεν ξέρουν τα αυτονόητα για αυτή την ανθρώπινη τραγωδία. Δεν έχει πια σημασία. Τώρα μπορούμε να μάθουμε τα πάντα. Έχουμε πρόσβαση στα μυστικά αρχεία της εποχής που εξηγούν το πλαίσιο και τα αίτια των σποραδικών μαρτυριών που είχαμε στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πια η επιλογή της λήθης, μόνο της αδιαφορίας. Τα δεδομένα υπάρχουν και αποδεικνύουν τα τρομακτικά γεγονότα εκείνης της σοβιετικής περιόδου. Μπορούμε πλέον να δούμε άμεσα το μέγεθος της θυσίας, τη φρίκη του εγκλήματος. Ως Έλληνες ξέρουμε ακριβώς τι σημαίνει η λέξη γενοκτονία διότι ο λαός μας την έχει ζήσει στο πετσί του κι έχει πεθάνει πολλές φορές εξαιτίας της. Δεν υπάρχει ανάγκη να μας την εξηγήσουν. Πρέπει απλώς να μάθουμε την ξεχασμένη ιστορία της Ουκρανίας. Δεν μπορεί να μας ξαφνιάσει το γεγονός της άγνοιας. Η μεθοδολογία της γενοκτονίας είναι κατανοητή. Βασίζεται στην εξαφάνιση των ανθρώπων μετατρέποντάς τους σε κτήνη για να μπορούν τα κτήνη να τους κατασπαράζουν, αλλά και για την εξαφάνιση των αποδεικτικών στοιχείων. Έτσι οι επιζώντες δυσκολεύονται δυο φορές να αναδείξουν το μέγεθος της τραγωδίας και δίχως την ύπαρξη των δικαίων μπορούν να καταλήξουν στην αυτοκτονία όπως ο Primo Levi. Η Άσβεστη Φλόγα δεν συμβολίζει μόνο τη γενοκτονία μέσω της φωτιάς, αλλά και την αναγνώρισή της μέσω του φωτός. Ως Έλληνες δεν είμαστε υπεύθυνοι για τη γενοκτονία των Ουκρανών, αλλά ως πολίτες είμαστε υπεύθυνοι για τη γενοκτονία της μνήμης. Η γενοκτονία των Ουκρανών μάς αγγίζει μέσω της ανθρωπότητας και του χρόνου. Δεν πρέπει μόνο να μάθουμε, το πρέπον είναι να πράξουμε μέσω της μνήμης ως αντίσταση στο σύστημα της λήθης για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Επιπλέον, κάθε γενοκτονία είναι ένα δίδαγμα, και όχι μόνο για τους δήμιους που αναζητούν την αποτελεσματικότητά της, αλλά και για τους δίκαιους που πολεμούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η γενοκτονία των Ουκρανών έχει μια σπουδαία συμβολή. Το ιδεολογικό της υπόβαθρο και οι γεωπολιτικές της προεκτάσεις εμπλούτισαν τα εργαλεία των δημίων. Κι η άγνοιά μας δεν μπορεί να μείνει ουδέτερη. Επαγωγικά φορτίζεται και μας μετατρέπει σε συνένοχους. Με την Άσβεστη Φλόγα, η μνήμη μας γίνεται επίτευγμα της ανθρωπιάς.
Ο τεχνητός λιμός / γενοκτονία στην Ουκρανία, 1932 - 1933
Στις 18/5/2010 δημοσιεύθηκε στον διεθνή τύπο η φωτογραφία (ιδε συνημμένη) του Πρόεδρου της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκκοβιτς και του Ρώσου Προέδρου Ντμιτρι Μενβεντιεφ στο Κιεβο, στο μνημείο των θυμάτων του Μεγάλου Τεχνητου Λιμού της Ουκρανίας.
Ο Κος Μενβντιεφ σχολίασε ότι η ενέργεια αυτή δηλώνει έμπρακτα την αποδοχή του γεγονότος που υπήρξε μια ακόμη σταλινική γενοκτονία.
Στην σεβαστή και ιερή μνήμη επτά εκατομμυρίων βασανισμένων ψύχων του Τεχνητου Λιμού της διετιας 1932 -1933 καταγράφουμε το γεγονός όπως το περιγράφει o Αμερικανός δημοσιογράφος Thomas Walker που ταξίδεψε στην Ουκρανία κατά την περίοδο 1932 - 1933:
"...Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί. Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς. Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας. Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το 'γεύμα' φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλα του. Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος. Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα. Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα. Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε. Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν..."
Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych περιγράφει:
"...Ήταν τρομακτικά χρόνια. Οι μητέρες έκοβαν φέτες τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν. Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου - άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν. Ήταν φριχτό! Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό..."
Αυτα γραφει στο άρθρο της η Καθημερινή της 13/12/2006.
Του Κώστα Ονισένκο onisenko@kathimerini.gr
Και κατεληγε:
"...Επτά εκατομμύρια νεκροί θα μπορούσε να είναι ο πληθυσμός μιας μικρής χώρας. Ωστόσο, πρόκειται για τον αριθμό των ανθρώπων που υπολογίζεται ότι πέθαναν στον "Μεγάλο Λιμό της Ουκρανίας τα έτη 1932 - 1933". Ο κάθε θάνατος ξεχωριστά είναι ένα δράμα αλλά στην περίπτωση που εκατομμύρια άτομα πεθαίνουν αργά και βασανιστικά από την πείνα, αποτελεί ένα γεγονός που -τουλάχιστον- θα πρέπει να γνωρίζουμε. Μια τραγωδία, τα πραγματικά αίτια της οποίας ήταν για χρόνια βυθισμένα στο σκοτάδι της αναγκαστικής σιωπής, της επιδιωκόμενης λήθης..."
Η διετία 1932 - 1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση του Σταλιν, ως ..."Αγροτική Μεταρρύθμιση".
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής, σε συνεργασία με τη διοίκηση της Ουκρανικής ΣΣΔ, με το πρόσχημα της κολεκτιβοποίησης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά προϊόντα από τους αγρούς και τις αποθήκες και στη συνέχεια όλα τα μη σιτηρά προϊόντα και τα ζώα. Επιπλέον απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο θάνατος από ασιτία τεσσάρων ως δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων σε διάρκεια 500ων ημερών.
Αυτό είναι ενα γεγονός. Δεν ειναι άποψις δεν ειναι γνώμη υποθετική. Ειναι ο,τι συνέβη.
7.000.000 νεκροί 17 θάνατοι το λεπτό,1.000 την ώρα, 25.000 την ημέρα.
Όπως λέει και ο Προυστ "...Τα γεγονότα δεν εισδύουν μέσα στον κόσμο που ζουν οι πεποιθήσεις μας.δεν τις γέννησαν δεν τις καταστρέφουν..."
Όμως έχουν συμβεί..
Όμως αξίζει να διεισδύσουμε στο ..."ευρύχωρο" μιαλο του Φιλαλήθους Ριζοσπάστη και να περιπλανηθούμε στο κενό λαβύρινθο που αποτελεί τον νου και την σκέψι των σταλινικών νοσταλγών που και σήμερα καταστρέφουν την χώρα μας...
Θαυμάστε εδώ πως διαστρέφει το γεγονός πως περιφρονεί τα θύματα πως γανώνει την αλήθεια , την μεγαλοπρέπεια της Αχαλίνωτης Ξύλινης Σταλινικής Γλώσσας:
Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για το λιμό του 1932-33
Η αντίδραση προσπαθεί να παραποιήσει και να ξαναγράψει την Ιστορία με ... αντικομμουνιστική πένα
Ετοιμάζονται εκδηλώσεις "μνήμης" της δήθεν γενοκτονίας από τους μπολσεβίκους και τον Στάλιν και πρόστιμα σε όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
Τα τελευταία 15 χρόνια, μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του αντίπαλου δέους στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, η άρχουσα τάξη κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να αλλάξει την ιστορική πραγματικότητα, να ποινικοποιήσει την κομμουνιστική ιδεολογία, να απαγορεύσει τους κομμουνιστές. Σήμερα, με τελευταία παραδείγματα την Ουκρανία και την Εσθονία (προωθείται νόμος για το γκρέμισμα των σοβιετικών μνημείων), βλέπουμε να παίρνουν τη σκυτάλη οι διάφοροι ..."δημοκράτες", υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ηγέτες των λεγόμενων "πολύχρωμων επαναστάσεων", που, αποκρύπτοντας συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία και παραποιώντας άλλα, προσπαθούν να κάνουν μια σχεδιασμένη "πλύση εγκεφάλου" στους λαούς ενάντια στο σοσιαλισμό και να τιμωρήσουν με πρόστιμα όσους δεν αποδέχονται την ..."ιστορική αλήθεια"
Δεν είναι κωμικοτραγικό;
Οι ίδιοι οι Ρώσοι σήμερα δια στόματος του Πρόεδρου των να ζητούν συγγνώμη για τα εγκλήματα του Σταλινισμού στο Κατυν στην Ουκρανια και οι εγχώριοι τέως πράκτορες και εισπράκτορες του Κρεμλίνου εδω στην Βαλακνοταλιμπανια, βαθύτατα ευγνώμονες στα πεθαμενα αφεντικά τους , να αρνούνται την αλήθεια και να μηρυκάζουν το ψεύδη των...!
gianniotis.gr
Ιστορικό
Η διετία 1932 - 1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση ως "Αγροτική Μεταρρύθμιση". Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, σε συνεργασία με τη διοίκηση της Ουκρανικής ΣΣΔ, με το πρόσχημα της κολεκτιβοποίησης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά προϊόντα από τους αγρούς και τις αποθήκες και στη συνέχεια όλα τα μη σιτηρά προϊόντα και τα ζώα. Επιπλέον, απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις.
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο θάνατος από ασιτία έξι ως δώδεκα εκατομμυρίων ανθρώπων σε διάρκεια 500ων ημερών. Η επίσημη ουκρανική πλευρά μιλάει για επτά με δέκα εκατομμύρια, που σημαίνει 17 θάνατοι το λεπτό, 1.000 την ώρα και 25.000 την ημέρα.
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος, Thomas Walker, που ταξίδεψε στην Ουκρανία κατά την περίοδο 1932-33, ανέφερε:
Μαρτυρίες
«Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί. Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς. Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας. Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το 'γεύμα' φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλά του. Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος. Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα. Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα. Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε. Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν» .
Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych, περιέγραψε τα γεγονότα:
«Ήταν τρομακτικά χρόνια. Οι μητέρες έκοβαν κομμάτια τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν. Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου - άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν. Ήταν φριχτό! Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό. Θυμάμαι τα πάντα στο χωριό, όπως για παράδειγμα, τη στιγμή που έβγαλαν τους σταυρούς από τις εκκλησίες. Δύο μέλη της Κομσομόλ (Κομμουνιστικής Νεολαίας) έβγαλαν τους σταυρούς, τους έθαψαν δύο μέτρα κάτω από το έδαφος. Ηλικιωμένες γυναίκες πήγαιναν και φιλούσαν αυτό το κομμάτι γης. Μετά, γέμισαν την ξύλινη εκκλησία με άχυρα. Τη νύχτα, ποντίκια μπήκαν από τους τοίχους, αφήνοντας τρύπες, από τις οποίες οι γυναίκες γέμιζαν τους κουβάδες τους με άχυρο. Η Κομσομόλ πήρε τα άχυρα από την εκκλησία και μετά από αυτό ήταν άδεια. Πέθαναν τόσοι άνθρωποι στο χωριό, που αναγκάστηκαν να σταματήσουν να βάζουν σταυρούς στο νεκροταφείο. Το χειμώνα μια ηλικιωμένη πήρε έναν σταυρό από το νεκροταφείο για τον χρησιμοποιήσει για προσάναμμα στο σπίτι της, για να μην παγώσουν τα παιδιά της».
http://kostasedessa.blogspot.com
Η μητέρα του Ιωσήφ ήταν χριστανή και βαθιά θρησκευόμενη και το 1888 κατόρθωσε να του εξασφαλίσει μία θέση στην τοπική εκκλησιαστική σχολή. Παρά τα προβλήματα υγείας του, σημείωσε καλή πρόοδο στο σχολείο και κέρδισε τελικά υποτροφία στη θεολογική σχολή της Τιφλίδας.
Ο Στάλιν και οι συμμαθητές του ήταν Γεωργιανοί και μιλούσαν μια από τις εβδομήντα καυκασιανές διαλέκτους. Στο σχολείο όμως αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τα ρωσικά.
Τα Εγκλήματα του Στάλιν , Η γενοκτονία των Ουκρανών
Γολοντομόρ
(Ν. Λυγερός)
Το μεγαλύτερης έκτασης έγκλημα σε σύγκριση με το γνωστό σε όλους ολοκαύτωμα του Α.Χίτλερ. Το άγνωστο σε πολλούς ολοκαύτωμα του Ι.Στάλιν στην Ουκρανία δεν έχει καμιά αναθεωρητική υπόσταση. Είναι απολύτως καταγεγραμμένο, προμελετημένο, φρικαλέο και βάναυσο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Παρακάτω ακολουθούν κάποια κείμενα τα οποία φωτίζουν καλύτερα το τι γινόταν πίσω από τα τείχη του σοσιαλιστικού "παραδείσου"
Η γενοκτονία των Ουκρανών και τα επιτεύγματα της ανθρωπιάς (Ν. Λυγερός) Στην Ελλάδα, η γενοκτονία των Ουκρανών είναι σχεδόν άγνωστη. Το Γολοντομόρ (Holodomor) δεν έχει ακουστεί ακόμα ούτε ως λέξη. Ενώ ήδη 17 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ουκρανών ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι για τα ελληνικά δεδομένα είναι μία πετυχημένη γενοκτονία εφόσον η κοινωνία την έχει ξεχάσει ή την αγνοεί. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν θύματα και δήμιοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δολοφονήθηκαν αθώοι κι ότι δεν παλεύουν δίκαιοι για την αναγνώριση της γενοκτονίας του 1932-1933. Το μήνυμα της Άσβεστης Φλόγας είναι απλό: η Ουκρανία θυμάται, ο κόσμος αναγνωρίζει. Κι ο συμβολισμός της είναι απόλυτα κατανοητός. Ο σταυρωμένος Χριστός στην καρδιά της Παναγιάς εξηγεί τη γέννηση του θανάτου. Τα στάχυα σιταριού είναι μία αναφορά στον τεχνητό λιμό. Πολλοί από μας δεν ξέρουν τα αυτονόητα για αυτή την ανθρώπινη τραγωδία. Δεν έχει πια σημασία. Τώρα μπορούμε να μάθουμε τα πάντα. Έχουμε πρόσβαση στα μυστικά αρχεία της εποχής που εξηγούν το πλαίσιο και τα αίτια των σποραδικών μαρτυριών που είχαμε στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πια η επιλογή της λήθης, μόνο της αδιαφορίας. Τα δεδομένα υπάρχουν και αποδεικνύουν τα τρομακτικά γεγονότα εκείνης της σοβιετικής περιόδου. Μπορούμε πλέον να δούμε άμεσα το μέγεθος της θυσίας, τη φρίκη του εγκλήματος. Ως Έλληνες ξέρουμε ακριβώς τι σημαίνει η λέξη γενοκτονία διότι ο λαός μας την έχει ζήσει στο πετσί του κι έχει πεθάνει πολλές φορές εξαιτίας της. Δεν υπάρχει ανάγκη να μας την εξηγήσουν. Πρέπει απλώς να μάθουμε την ξεχασμένη ιστορία της Ουκρανίας. Δεν μπορεί να μας ξαφνιάσει το γεγονός της άγνοιας. Η μεθοδολογία της γενοκτονίας είναι κατανοητή. Βασίζεται στην εξαφάνιση των ανθρώπων μετατρέποντάς τους σε κτήνη για να μπορούν τα κτήνη να τους κατασπαράζουν, αλλά και για την εξαφάνιση των αποδεικτικών στοιχείων. Έτσι οι επιζώντες δυσκολεύονται δυο φορές να αναδείξουν το μέγεθος της τραγωδίας και δίχως την ύπαρξη των δικαίων μπορούν να καταλήξουν στην αυτοκτονία όπως ο Primo Levi. Η Άσβεστη Φλόγα δεν συμβολίζει μόνο τη γενοκτονία μέσω της φωτιάς, αλλά και την αναγνώρισή της μέσω του φωτός. Ως Έλληνες δεν είμαστε υπεύθυνοι για τη γενοκτονία των Ουκρανών, αλλά ως πολίτες είμαστε υπεύθυνοι για τη γενοκτονία της μνήμης. Η γενοκτονία των Ουκρανών μάς αγγίζει μέσω της ανθρωπότητας και του χρόνου. Δεν πρέπει μόνο να μάθουμε, το πρέπον είναι να πράξουμε μέσω της μνήμης ως αντίσταση στο σύστημα της λήθης για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Επιπλέον, κάθε γενοκτονία είναι ένα δίδαγμα, και όχι μόνο για τους δήμιους που αναζητούν την αποτελεσματικότητά της, αλλά και για τους δίκαιους που πολεμούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η γενοκτονία των Ουκρανών έχει μια σπουδαία συμβολή. Το ιδεολογικό της υπόβαθρο και οι γεωπολιτικές της προεκτάσεις εμπλούτισαν τα εργαλεία των δημίων. Κι η άγνοιά μας δεν μπορεί να μείνει ουδέτερη. Επαγωγικά φορτίζεται και μας μετατρέπει σε συνένοχους. Με την Άσβεστη Φλόγα, η μνήμη μας γίνεται επίτευγμα της ανθρωπιάς.
Ο τεχνητός λιμός / γενοκτονία στην Ουκρανία, 1932 - 1933
Στις 18/5/2010 δημοσιεύθηκε στον διεθνή τύπο η φωτογραφία (ιδε συνημμένη) του Πρόεδρου της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκκοβιτς και του Ρώσου Προέδρου Ντμιτρι Μενβεντιεφ στο Κιεβο, στο μνημείο των θυμάτων του Μεγάλου Τεχνητου Λιμού της Ουκρανίας.
Ο Κος Μενβντιεφ σχολίασε ότι η ενέργεια αυτή δηλώνει έμπρακτα την αποδοχή του γεγονότος που υπήρξε μια ακόμη σταλινική γενοκτονία.
Στην σεβαστή και ιερή μνήμη επτά εκατομμυρίων βασανισμένων ψύχων του Τεχνητου Λιμού της διετιας 1932 -1933 καταγράφουμε το γεγονός όπως το περιγράφει o Αμερικανός δημοσιογράφος Thomas Walker που ταξίδεψε στην Ουκρανία κατά την περίοδο 1932 - 1933:
"...Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί. Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς. Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας. Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το 'γεύμα' φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλα του. Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος. Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα. Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα. Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε. Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν..."
Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych περιγράφει:
"...Ήταν τρομακτικά χρόνια. Οι μητέρες έκοβαν φέτες τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν. Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου - άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν. Ήταν φριχτό! Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό..."
Αυτα γραφει στο άρθρο της η Καθημερινή της 13/12/2006.
Του Κώστα Ονισένκο onisenko@kathimerini.gr
Και κατεληγε:
"...Επτά εκατομμύρια νεκροί θα μπορούσε να είναι ο πληθυσμός μιας μικρής χώρας. Ωστόσο, πρόκειται για τον αριθμό των ανθρώπων που υπολογίζεται ότι πέθαναν στον "Μεγάλο Λιμό της Ουκρανίας τα έτη 1932 - 1933". Ο κάθε θάνατος ξεχωριστά είναι ένα δράμα αλλά στην περίπτωση που εκατομμύρια άτομα πεθαίνουν αργά και βασανιστικά από την πείνα, αποτελεί ένα γεγονός που -τουλάχιστον- θα πρέπει να γνωρίζουμε. Μια τραγωδία, τα πραγματικά αίτια της οποίας ήταν για χρόνια βυθισμένα στο σκοτάδι της αναγκαστικής σιωπής, της επιδιωκόμενης λήθης..."
Η διετία 1932 - 1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση του Σταλιν, ως ..."Αγροτική Μεταρρύθμιση".
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής, σε συνεργασία με τη διοίκηση της Ουκρανικής ΣΣΔ, με το πρόσχημα της κολεκτιβοποίησης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά προϊόντα από τους αγρούς και τις αποθήκες και στη συνέχεια όλα τα μη σιτηρά προϊόντα και τα ζώα. Επιπλέον απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο θάνατος από ασιτία τεσσάρων ως δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων σε διάρκεια 500ων ημερών.
Αυτό είναι ενα γεγονός. Δεν ειναι άποψις δεν ειναι γνώμη υποθετική. Ειναι ο,τι συνέβη.
7.000.000 νεκροί 17 θάνατοι το λεπτό,1.000 την ώρα, 25.000 την ημέρα.
Όπως λέει και ο Προυστ "...Τα γεγονότα δεν εισδύουν μέσα στον κόσμο που ζουν οι πεποιθήσεις μας.δεν τις γέννησαν δεν τις καταστρέφουν..."
Όμως έχουν συμβεί..
Όμως αξίζει να διεισδύσουμε στο ..."ευρύχωρο" μιαλο του Φιλαλήθους Ριζοσπάστη και να περιπλανηθούμε στο κενό λαβύρινθο που αποτελεί τον νου και την σκέψι των σταλινικών νοσταλγών που και σήμερα καταστρέφουν την χώρα μας...
Θαυμάστε εδώ πως διαστρέφει το γεγονός πως περιφρονεί τα θύματα πως γανώνει την αλήθεια , την μεγαλοπρέπεια της Αχαλίνωτης Ξύλινης Σταλινικής Γλώσσας:
Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για το λιμό του 1932-33
Η αντίδραση προσπαθεί να παραποιήσει και να ξαναγράψει την Ιστορία με ... αντικομμουνιστική πένα
Ετοιμάζονται εκδηλώσεις "μνήμης" της δήθεν γενοκτονίας από τους μπολσεβίκους και τον Στάλιν και πρόστιμα σε όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
Τα τελευταία 15 χρόνια, μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του αντίπαλου δέους στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, η άρχουσα τάξη κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να αλλάξει την ιστορική πραγματικότητα, να ποινικοποιήσει την κομμουνιστική ιδεολογία, να απαγορεύσει τους κομμουνιστές. Σήμερα, με τελευταία παραδείγματα την Ουκρανία και την Εσθονία (προωθείται νόμος για το γκρέμισμα των σοβιετικών μνημείων), βλέπουμε να παίρνουν τη σκυτάλη οι διάφοροι ..."δημοκράτες", υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ηγέτες των λεγόμενων "πολύχρωμων επαναστάσεων", που, αποκρύπτοντας συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία και παραποιώντας άλλα, προσπαθούν να κάνουν μια σχεδιασμένη "πλύση εγκεφάλου" στους λαούς ενάντια στο σοσιαλισμό και να τιμωρήσουν με πρόστιμα όσους δεν αποδέχονται την ..."ιστορική αλήθεια"
Δεν είναι κωμικοτραγικό;
Οι ίδιοι οι Ρώσοι σήμερα δια στόματος του Πρόεδρου των να ζητούν συγγνώμη για τα εγκλήματα του Σταλινισμού στο Κατυν στην Ουκρανια και οι εγχώριοι τέως πράκτορες και εισπράκτορες του Κρεμλίνου εδω στην Βαλακνοταλιμπανια, βαθύτατα ευγνώμονες στα πεθαμενα αφεντικά τους , να αρνούνται την αλήθεια και να μηρυκάζουν το ψεύδη των...!
gianniotis.gr
Ιστορικό
Η διετία 1932 - 1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση ως "Αγροτική Μεταρρύθμιση". Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, σε συνεργασία με τη διοίκηση της Ουκρανικής ΣΣΔ, με το πρόσχημα της κολεκτιβοποίησης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά προϊόντα από τους αγρούς και τις αποθήκες και στη συνέχεια όλα τα μη σιτηρά προϊόντα και τα ζώα. Επιπλέον, απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις.
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο θάνατος από ασιτία έξι ως δώδεκα εκατομμυρίων ανθρώπων σε διάρκεια 500ων ημερών. Η επίσημη ουκρανική πλευρά μιλάει για επτά με δέκα εκατομμύρια, που σημαίνει 17 θάνατοι το λεπτό, 1.000 την ώρα και 25.000 την ημέρα.
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος, Thomas Walker, που ταξίδεψε στην Ουκρανία κατά την περίοδο 1932-33, ανέφερε:
Μαρτυρίες
«Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί. Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς. Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας. Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το 'γεύμα' φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλά του. Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος. Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα. Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα. Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε. Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν» .
Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych, περιέγραψε τα γεγονότα:
«Ήταν τρομακτικά χρόνια. Οι μητέρες έκοβαν κομμάτια τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν. Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου - άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν. Ήταν φριχτό! Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό. Θυμάμαι τα πάντα στο χωριό, όπως για παράδειγμα, τη στιγμή που έβγαλαν τους σταυρούς από τις εκκλησίες. Δύο μέλη της Κομσομόλ (Κομμουνιστικής Νεολαίας) έβγαλαν τους σταυρούς, τους έθαψαν δύο μέτρα κάτω από το έδαφος. Ηλικιωμένες γυναίκες πήγαιναν και φιλούσαν αυτό το κομμάτι γης. Μετά, γέμισαν την ξύλινη εκκλησία με άχυρα. Τη νύχτα, ποντίκια μπήκαν από τους τοίχους, αφήνοντας τρύπες, από τις οποίες οι γυναίκες γέμιζαν τους κουβάδες τους με άχυρο. Η Κομσομόλ πήρε τα άχυρα από την εκκλησία και μετά από αυτό ήταν άδεια. Πέθαναν τόσοι άνθρωποι στο χωριό, που αναγκάστηκαν να σταματήσουν να βάζουν σταυρούς στο νεκροταφείο. Το χειμώνα μια ηλικιωμένη πήρε έναν σταυρό από το νεκροταφείο για τον χρησιμοποιήσει για προσάναμμα στο σπίτι της, για να μην παγώσουν τα παιδιά της».
http://kostasedessa.blogspot.com
