Και ξαφνικά ο πολιτικός κόσμος έγινε μαλλιά κουβάρια…
Όχι ότι θέλει και πολύ…
Λίστες, ονόματα, δημοσιεύματα, διαρροές και ψίθυροι για ακόμη μία φορά δημιουργούν σκηνικό απόλυτης σύγχυσης, κατά κάποιους δε, και σκηνικό αποσταθεροποίησης σε μία πολύ κρίσιμη πολιτικά περίοδο.
Ποιος είναι στη λίστα; Είναι ο τάδε; Είναι ο δείνα; Τι έκανε; Γιατί ελέγχεται; Για φοροδιαφυγή; Για ξέπλυμα; Για ψευδές «πόθεν έσχες»; Ποιος τα πήρε; Ποιος τα έδωσε; Και πάει λέγοντας…
Και μετά έρχονται μοιραία οι γνωστοί αφορισμοί: «Είναι όλοι τους απατεώνες και λαμόγια», «κλείστε τους όλους μέσα», «το σάπιο πολιτικό σύστημα» κ.λπ.
Άδικο; Ναι. Φυσικά, δεν είναι όλοι ίδιοι. Αλλά, αναπόφευκτο, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Ή μάλλον, εδώ που έφεραν τα πράγματα.
Γιατί είναι οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί, που ανέλαβαν σημαντικούς ρόλους και αξιώματα τις τελευταίες δεκαετίες, που ευθύνονται για το γεγονός ότι ο πολιτικός κόσμος έχει εκ προοιμίου αντί το τεκμήριο της αθωότητας, το τεκμήριο της ενοχής.
Τι άλλο είναι αυτό, παρά αποτέλεσμα του σκότους μέσα στο οποίο κινείται το πολιτικό σύστημα όλα αυτά τα χρόνια;
Τι άλλο είναι αυτό, παρά αποτέλεσμα της διαχρονικής ατιμωρησίας, του κουκουλώματος και του ακαταδίωκτου που φρόντισαν να οικοδομήσουν οι πολιτικοί για τους εαυτούς τους;
Εξύφαναν ένα ασφαλές κουκούλι το οποίο τώρα τους πνίγει. Ένα κουκούλι που, πλέον, όχι μόνο αδυνατεί να τους προστατεύσει, αλλά και ευκολότερα από ποτέ τους παραδίδει βορά στους κάθε λογής επιβουλείς, συστημικούς, παρασυστημικούς και αντισυστημικούς.
Kαι οι εξελίξεις θα έχουν προκαθορισμένη κατεύθυνση, αν κι αυτή τη φορά δε γίνει ένα πολιτικό big bang.
Οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους. Και μαζί με τα μάτια τους και την ψυχή της δημοκρατίας.
Η διαχρονική ατιμωρησία οδηγεί στην απόρριψη του πολιτικού συστήματος συλλήβδην και στην απονομιμοποίηση των ταγών του. Και αυτό με τη σειρά του στον κλονισμό της Δημοκρατίας.
Αυτόν τον καρπό βγάζει ο σπόρος που σπείρανε…
Και τώρα τον δρέπουμε όλοι.
Πικρός καρπός και άνοστος. Και κοντά οι παραφυάδες που βρήκαν χώρο, ξεφύτρωσαν και εξαπλώνονται. Γιατί, ως γνωστόν, η φύση απεχθάνεται τα κενά.
Να το ξαναπούμε λοιπόν. «Όλα στο φως». Να διαλυθούν οι σκιές και να ξεκαθαρίσει επιτέλους η ήρα από το στάρι.
Με δύο προσωπικές επιφυλάξεις. Αν αρκεί πλέον μόνο το φως. Και αν θα το αντέξουμε…
