Όταν ήμουν παιδί στο χωριό, περνούσα αρκετό χρόνο στην αυλή παίζοντας υπό την επίβλεψη της γιαγιάς. Ανάμεσα στους καλλωπιστικούς θάμνους, τα ετήσια λουλούδια, τα καρποφόρα δέντρα και το μικρό λαχανόκηπο, φύτρωναν που και που κάποια αυτοφυή ζιζάνια. Θυμάμαι τη γιαγιά να δείχνει ένα από αυτά, να κόβει ένα από τα πλατιά και μακρόστενα σαν γλώσσες φύλλα του και να το αποκαλεί «το φύλλο που γιατρεύει”.
Έλεγε, πως οι αρχαίοι πολιτισμοί το χρησιμοποιούσαν συχνά για ιατρικούς σκοπούς. Αλλά στις μέρες μας οι ιδιότητές του είναι ξεχασμένες. Μετά από περίπου 30 χρόνια αναζητώντας στις βιβλιογραφίες για τα οφέλη αυτού του φύλλου, έχει γίνει ένα από τα βασικά φαρμακευτικά βότανα στην αποθήκη μου. Το «ζιζάνιο» από το οποίο έκοψε η γιαγιά το φύλλο που γιατρεύει έχει την κοινή ονομασία...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Έλεγε, πως οι αρχαίοι πολιτισμοί το χρησιμοποιούσαν συχνά για ιατρικούς σκοπούς. Αλλά στις μέρες μας οι ιδιότητές του είναι ξεχασμένες. Μετά από περίπου 30 χρόνια αναζητώντας στις βιβλιογραφίες για τα οφέλη αυτού του φύλλου, έχει γίνει ένα από τα βασικά φαρμακευτικά βότανα στην αποθήκη μου. Το «ζιζάνιο» από το οποίο έκοψε η γιαγιά το φύλλο που γιατρεύει έχει την κοινή ονομασία...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
